Nga Labinot Gjini
Janë të shumtë ata që sot të urojnë Krishtlindjet me bredhin e vitit të ri. Ai tanimë identifikohet nga vetë besimtarët e krishterë, por edhe nga besimtarēt e tjerë, sikur tē ishte pjesë e krishtlindjëve. Nē fakt, zanafilla e bredhit rrjedhë nga kultura pagane gjermanike e baltike. Vetem në Mesjetën e vonë (diku shek 16-17) fillon të tolerohet si kulturë edhe tek familjet e krishtera.
Mund ta hedhim si hipotezë të qëndrueshme se bredhi në shtëpi mbahej për çështje (me besim) shëndetësor në kohë dimri. Disi si puna e qepës së hapur që mbajmē shpesh sot nëpër qoshe tē shtëpisë. Pra, bredhi nuk ishte i lidhur me ndonjë datë të caktuar veçmas. Ai mund të mbahej përgjatë muajve nëntor-dhjetor apo dhjetor-janar pa ndonjë datë fillimi apo mbarimi. Me sa duket, është reforma e kalendarit gregorian më 1582 që e ripërcakton nē kohē edhe mbajtjen e bredhit.
Gjasat janē shumë të mëdha që ky element pagan gjermanik të jetē bërë pjesë e njē kompromisi të heshtur përgjatē vitëve nē vijim. Kështu, ndezja e qirinjëve përreth bredhit mund të ishte i lidhur me solstisin dimëror më 25 dhjetor apo, siç festohej, nê antikitetin Iliro-romak si festa e Diellit të Pamposhtur (Solaris Invictus). Pra, qirinjët simbolizonin fitoren e dritës kundër errësirës. Kurse, nê interpretimin e krishterë ato simbolizonin lindjen e Krishtit si njē ndriçim i ri i shpirtit.
Meqenëse bredhi kishte bërë shumë kompromise nëpër kohë duke u bërë urëlidhëse ndërmjet paganizmit dhe monoteizmit, ai tanimë është bërë edhe lidhja e fuqishme nê mes kombëve të cilët festojnë bashkërisht vitinë e ri.
Nëse bredhin e shohim nga prizmi i njê strukture mbajtëse, ne shqiptarët nuk mund të themi se jemi zbulues tê tij. Mirëpo, gjithçka që bartin degët e bredhit janê njê përmbajtje kulturore e historike në të cilën kemi investuar më shumë dhe më herët se popujt e tjerë evropian. Pra, së bashku me popujt e tjerë evropian jemi pjesë e historisë së bredhit dhe pjesë e kalendarit më të saktë deri më tani : atij gregorian.
