Nga Milaim Zeka
Ti ke qenë një nga shkrimtarët më të mirë për fëmijë. Ke qenë njeri i mirë, një damar i pastër i shqiptarësisë.
Për mua, ishe dhe mbetesh frymëzim. Nuk e harroj dot asnjëherë atë shikimin tënd, këshillat tua, dhe mbi të gjitha, fjalët që më the dikur në korridorin e Gjimnazit “Skënderbeu”:
“Druhem se një ditë ke me ra në burg.”
Më 2 prill të vitit 1981, në ditën e demonstratave, ishe në ballë, së bashku me mbi 90% të profesorëve të shkollës.
Por kush do ta kishte besuar se në masakrën e Poklekut do të vriteshit edhe ju ti dhe e gjithë familja jote, përjashtuar vetëm Teutën. Në mesin e të vrarëve, 23 fëmijë…
Jam krenar që të kam pasur drejtor. Por më shumë se kaq, krenar që të kam pasur njeri, mik, udhërrëfyes, dhe gur themeli të idealit tonë.
Sot, mbi qiellin e Kosovës dhe të Shqipërisë së lirë, na shikojnë sytë e tu. E di, ndonjëherë ndoshta edhe na mërzitesh atje lart, mes yjeve – por ama, të lirë jemi, Drejtori im!
Po udhëtojmë lirshëm në Shqipëri. Atje punojmë, pushojmë, martohemi dhe e ndërtojmë brenda familjeve tona Shqipërinë e Madhe, ashtu siç e ëndërrove ti.
Nuk e shikojmë më fshehurazi RTSH-në. Tani kemi me dhjetëra kanale shqiptare, me qindra programe. Nuk i lexojmë më librat e Shqipërisë fshehurazi – tani mbajmë panaire librash këtej dhe andej kufirit, e askush nuk na burgos më për këto gjëra.
Por ama, Drejtor… disi duket se kemi vetëburgosur trurin tonë. Po nejse…
Në këtë përvjetor, të dërgoj një përqafim të mbushur me dashuri, respekt dhe nderim për mendjen, punën dhe veprën tënde të cilat nuk do të vdesin kurrë.
